Erelid Klaas Bergsma een creatieve duizendpoot

 

Overal in Oudenhoorn liet hij zijn sporen na, Klaas Bergsma. Want iedereen wist: als er een bijzonder naambord moet komen, een kleuradvies of een verfklus, dan moet je bij Bergsma zijn. Schilder van beroep en kunstzinnige van huis uit.

Zijn creatieve inslag, enthousiasme en onvermogen om ‘nee’ te zeggen, had tot gevolg dat Klaas in de loop der jaren bij zo ongeveer bij elke vereniging en bij elke actie voor het dorp werd ingezet. Maar het was vooral ijsclub Nooitgedacht waar hij al jong aan verknocht raakte. Het verbaast dan ook niemand dat het fraaie, blauw/gele wapen boven de kantinedeur zijn werk is. ‘Shellgeel en donkerblauw, met een schaatsertje van de oude stempel. Zelf ontworpen en met de hand getekend.’ En dat hij tot erelid is benoemd toen hij na al die jaren in het bestuur van de ijsclub met pensioen ging.

 

Als geïmporteerde Fries is schaatsen hem met de paplepel ingegeven. ‘Ik kon eerder schaatsen dan lopen,’ blikt hij terug op zijn jeugd waarin hij met z’n ouders in 1954 naar Hellevoetsluis verhuisde, waar hij schaatste en klusjes deed bij ijsbaan de Noordpool.

Daar, op de technische school, leerde hij zijn latere mede-coryfee in het ijsclubbestuur kennen, Oudenhoornaar Kees van der Bie. Hun wegen liepen daarna opvallend gelijk op, ze werden verliefd op twee knappe zussen, een eeneiige tweeling. Kees trouwde met Ineke, Klaas met Marrie. In 1973 vestigden ze zich in Oudenhoorn. 

 

Schaatsfanaat Klaas was vanaf de oprichting betrokken bij ijsclub Nooitgedacht. Samen met voorzitter Ben vd Bie en mede-bestuursleden Cor Hoogzand en Arie-Paul Noordermeer. ‘En dan hadden we nog Teun van Stigt, Jaap Poldervaart, Bart Ververs en Jan Trommel’, diept hij op uit zijn geheugen. ‘In die tijd hadden we een oud keetje achter een weiland van Arie-Paul. Verder was er niks.

Later reden we met een hele reeks wagens naar Hellevoetsluis toen we daar onze nieuwe keet konden ophalen. Daar hebben we nog een paar jaar van kunnen genieten, tot de ruilverkaveling kwam. Als er bij gebrek aan ijs niet geschaatst kon worden, organiseerden we een carnavalsavond met Rad van Avontuur in het oude dorpshuis en winterspelen voor de kinderen, spelletjes met plastic bekertjes want geld voor iets anders was er niet. Maar het was wel een heel leuke periode. We vergaderden als bestuur aan de bar bij café Ververs. Ons hele bezit, 45 gulden, zat in een Panter sigarenblikje. Ik werd gevraagd om penningmeester te worden. Ik had veel nuttige contacten en wist nog weleens wat te regelen. We kregen een aardige duit toen we het veld moesten ruimen voor de ruilverkaveling. ‘

 

Dankzij Leen Noordermeer kreeg de ijsclub zijn huidige plek. Het compensatiebedrag voor de gedwongen verhuizing werd besteed aan de inrichting van de nieuwe baan. En als het dan vroor, sloeg daar onverbiddelijk de schaatskoorts toe. Klaas: ‘Dan haalde ik bij Marrie de pannen van het fornuis, voor de erwtensoep.’ Marrie had daar trouwens niet zo’n last van want die stond dan elke dag in de ijsclubkantine patat te bakken, wekenlang soms.

Klaas: ‘We maakten de gekste dingen mee. Zo kwam Leen een keer het ijs schaven en zakte daar met trekker en al doorheen. En die keer dat Jan Trommel en ik met een gasfles bevroren leidingen probeerden door te blazen en vergaten dat het waakvlammetje nog aanstond. Dat gaf een enorme knal. Zelf zakte ik tot aan mijn enkels in het beton toen we een vloer gingen storten voor de nieuwe kantine. Daar zijn we een hele zomer aan het timmeren geweest.’

 

Voorzitter Ben vd Bie maakte de nieuwe start niet meer mee. Zijn vrouw verrichte namens hem de officiële opening van de ijsbaan en onthulde het naambord. Dirk-Jan Peerenboom werd de nieuwe voorzitter.’

In die tijd ging alles nog handmatig, het schrijven van de entreebewijzen, maar ook het maken van de gigantische aardbol waarmee Nooitgedacht meereed in een 5-mei optocht over het eiland. Met uiteraard een dikke pijl naar de ijsclub. Klaas had er ervaring mee, eerder al maakte hij in Hellevoetsluis voor hetzelfde doel een giga voelbalschoen, waarmee de eerste prijs in de wacht werd gesleept.

 

Klaas is er trots op dat Nooitgedacht dankzij de onuitputtelijke inzet van alle vrijwilligers uitgroeide tot de grootste en mooiste ijsclub van Voorne-Putten. Waar je overigens niet zomaar vertrekt als bestuurslid. ‘Er wordt van je verwacht dat je zelf je opvolging regelt. Mijn zoon Davy heeft een tijdlang meegedraaid, nu zit mijn schoondochter Monique in het bestuur.’

Na 50 jaar in Oudenhoorn bestuurlijke activiteiten te hebben verricht, is het enthousiasme van Klaas onverminderd. Hij zou daar graag gewoon mee doorgaan, maar dat laat zijn gezondheid niet toe. Vanaf de zijlijn  blijft hij betrokken.